Funkcja prokreacyjna

Nawet współczesne eksperymenty biomedyczne nie podważają tej funkcji. Pozytywnym zjawiskiem jest pogłębienie zrozumienia tej funkcji. Mężczyzna nie może ograniczać się tylko do zapłodnienia żony by stać się w pełni ojcem dziecka. Jego zadania w dziedzinie powołania do życia są paralelne do zadań kobiety, żony. Funkcja prokreacyjna zakłada odpowiednią formację mężczyzny od najwcześniejszych lat poprzez okres młodości a w sposób szczególny w okresie narzeczeństwa. Mąż musi mieć świadomość swej odpowiedzialności za poczęcie dziecka respektując nie tylko fizjologię i psychikę żony, ale również zasady moralne. Właściwie pojęta funkcja prokreacyjna zakłada też troskę o żonę w okresie ciąży i porodu. Kontynuacją tej funkcji jest opieka nad żoną i niemowlęciem po powrocie ze szpitala do domu.

Funkcja wychowawcza

Jeszcze w minionej epoce ojciec był głównym a niekiedy wyłącznym wychowawcą dzieci (dotyczyło to przede wszystkim chłopców). Dziś dzielić swą funkcję nie tylko żoną, co jest naturalną i konieczną, ale także z innymi instytucjami wychowawczymi. Niebezpieczeństwem jest zjawisko „ucieczki” ze strony samego ojca, jeśli chodzi o obowiązek wychowania dzieci, które powołał do życia. Funkcja wychowawcza ojca jest ważna i konieczna, ale przede wszystkim nie da się ją w żaden sposób zastąpić. Potwierdzają to liczne badania zjawiska braku czy też nieobecności ojca w rodzinie. Ojciec powinien ukochać swoje dziecko; nieustannie „weryfikować” własne życie, zdając sobie sprawę, że najważniejszy w wychowaniu jest osobisty przykład. Ważne jest, aby ojciec znalazł czas dla dziecka, zainteresował się jego problemami, umiał słuchać, starać zrozumieć, ale z miłością konsekwentnie egzekwować stawiane wymagania.

Pierwszym realnym wysiłkiem wychowawczym jest realny kontakt ojca z niemowlęciem. Kobieta nie powinna odsuwać go od męża, lecz ułatwić mu budowanie głębokiej i trwałej więzi z nim. W dalszych latach ojciec powinien dostosowywać formy oddziaływania do płci dziecka. Ojciec traktuje syna jako swoje odbicie. Powinien mieć ustalony światopogląd i określony system zasad etycznych i nie tylko przekazywać je synowi, lecz i samemu zgodnie z nimi postępować. Ważne jest, aby ojciec poznawał psychikę swojego syna. W takiej postawie przejawia się miłość ojcowska. Ważny jest również wysiłek wychowawczy wobec córki. Dziewczynka identyfikuje się z matka to osoba ojca jest jej niezbędna do tego aby właściwie uformować swoja kobiecość. Relacje córki z ojcem będą rzutowały na jej odniesienie do innych mężczyzn i całej społeczności pozarodzinnej.

Dużą rolę odgrywa również wychowanie religijne dziecka. Nie właściwe jest pozostawienie tego obowiązku tylko matce. Dziecko patrząc na ojca kształtuje w swej świadomości obraz Boga jako Ojca, co stanowi fundament religii chrześcijańskiej. Ojciec wychowuje poprzez przekazywania prawd wiary i zasad postępowania, przede wszystkim jednak przez dojrzały i konsekwentny światopogląd oraz własny przykład religijny. Ojciec jest przyjacielem i przewodnikiem dziecka na drodze odkrywania wartości religijnych.

Wykorzystano:

Słownik małżeństwa i rodziny. Warszawa: Wyd. Akademii Teologii Katolickiej; Łomianki, „Fundacja Pomocy Rodzinie” 1999.

Fot. http://www.sxc.hu

Tekst: Ewelina Bal, absolwentka teologii oraz Studiów Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa KUL, doktorantka KUL.