Odpowiedzialne rodzicielstwo

Odpowiedzialne rodzicielstwo związane jest z przekazywaniem życia. Obok wychowania potomstwa jest to jest to główne zadanie małżeństwa. Rodzicielstwo tak pojęte stanowi konkretyzację powołania małżeńskiego. Odpowiedzialność rodzicielska wobec Boga wynika z powołanie małżeńskiego, udzielonego określonej kobiecie i określonemu mężczyźnie, aby stanowiły małżeństwo a wraz z dziećmi powołanymi do życia – rodzinę. Podstawowe zadanie wynikające z udziału małżonków, potencjalnych rodziców w misterium Boga, który jest źródłem życie. Małżonkowie poprzez wzajemną komplementarność męskości i kobiecości powinni odnosić się z czcią do transcendentnego Źródła życia. Zachodzi to poprzez nierozerwalność znaczenia jednoczącego i rodzicielskiego każdego pojedynczego aktu małżeńskiego. Akt małżeński jest wyrazem wzajemnego całkowitego daru z osób. Moment zjednoczenia małżeńskiego jest najbardziej szczególnym doświadczeniem tego właśnie daru. Zjednoczenie małżeńskie w każdym pojedynczym przepadku angażuje odpowiedzialność obojga małżonków. Całe życie w małżeństwie jest darem, ale dar ten wyraża się w sposób szczególny w tym właśnie momencie, kiedy małżonkowie oddają się sobie wzajemnie w miłości wspólnie przyjmują odpowiedzialność za związane z aktem małżeńskim potencjalne rodzicielstwo. 

Odpowiedzialne rodzicielstwo stanowi istotny wyraz miłości małżeńskiej, choć celem wzajemnego daru męża i żony nie jest tylko zrodzenie dziecka, lecz pogłębienie wzajemnej więzi małżeńskiej. Odpowiedzialne rodzicielstwo jest wolne od mentalności przeciwnej życiu, od pesymizmu i egoizmu. Odpowiedzialne rodzicielstwo przejawia się w szacunku wobec każdego poczętego człowieka. Przyjście na świat potomstwa poprzedza wspólna decyzja małżonków, którzy świadomie i dobrowolnie podejmują współpracę w przekazywaniu dziecku daru życia. Omawiana postawa wyklucza stosowanie przez małżonków praktyk przeciwpoczęciowych, gdyż wynikają one z mentalności przeciw życiu, całkowicie obcej odpowiedzialnemu rodzicielstwu i naturze miłości małżeńskiej.

Odpowiedzialność za przekazywanie życia należy w sposób niezbywalny do małżonków. Należy potępiać działanie różnych organizacji, rządów, autorytetów publicznych, które przy pomocy różnych środków dążą do ograniczenia wolności małżonków w zakresie liczby dzieci. Należy odrzucić wszelką przemoc w tym zakresie oraz popieranie antykoncepcji, sterylizacji czy przerywania ciąży.

Małżonkowie podejmują decyzje w sumieniu o przekazywaniu życia dziecku, biorąc pod uwagę własne dobro osobowe, dobro dzieci już żyjących, jak i tych, które przyjdą na świat, warunki życia w aspekcie materialnym, jak i duchowym, hierarchię dobra własnej wspólnoty rodzinnej, społeczności doczesnej oraz dobro Kościoła. W pojęciu odpowiedzialnego rodzicielstwa mieści się również ofiarna płodność małżonków, poprzez którą wielkodusznie przyjmują oni większą liczbę dzieci i są gotowi odpowiednio ich wychować.

Ze względu na warunki fizyczne, ekonomiczne, psychologiczne i społeczne, odpowiedzialne rodzicielstwo wyraża się zarówno w powiększaniu rodziny, jak i ze względu na odpowiednio doniosłe powody w decyzji odłożenia nowego poczęcia na czas określony lub nieokreślony.

W rozpatrywaniu dobra, jakim jest przekazywanie życia dzieciom, małżonkowie powinni kierować się transcendentnym celem, do jakiego skierowane jest każde życie ludzkie.

Wykorzystano:

Słownik małżeństwa i rodziny. Warszawa: Wyd. Akademii Teologii Katolickiej; Łomianki, „Fundacja Pomocy Rodzinie” 1999.

Fot. http://www.sxc.hu

Tekst: Ewelina Bal, absolwentka teologii oraz Studiów Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa KUL, doktorantka KUL.

Pukam do Waszych drzwi - Abp J. Michalik

"...Przychodzi na świat w stajni betlejemskiej, bo nie było miejsca w gospodzie - Boży Syn Jezus Chrystus. Narodziny Chrystusa są i historyczne i zbawcze wydarzenia. Pełne spojrzenie na to wydarzenie jest spojrzeniem wiary..."

{youtube}DI0JUtUvtXY{/youtube}

Święta Rodzina z Nazaretu

Święta Rodzina z Nazaretu prowadziła skromne życie w otoczeniu najbliższych, pracując w pocie czoła na codzienny chleb. Na rytm ich życie składały się: modlitwy w synagodze, obrządki licznych świąt religijnych judaizmu. Zewnętrze życie Świętej Rodziny nie różniło się w żaden sposób od izraelskich rodzin w tamtej epoce. Całe ich życie było skupione na Bogu. Bóg był w tej rodzinie w centrum.

Jan Paweł II w Adhortacji Familiaris Consortio napisał, że Święta Rodzina jest pierwowzorem i przykładem wszystkich rodzin chrześcijańskich. Rodzina, jedyna na świecie, ta, która wiodła nieznane i ciche życie w małym miasteczku palestyńskim; która doświadczyła ubóstwa, prześladowań, wygnania; która wielbiła Boga w sposób nieporównywalnie wzniosły i czysty, nie omieszka wspomagać wszystkich rodzin chrześcijańskich, co więcej, wszystkich rodzin świata w wierności codziennym obowiązkom, w przezwyciężaniu niepokojów i udręczeń życiowych, w wielkodusznym otwarciu się na potrzeby innych, w radosnym wypełnianiu planu Bożego.

W zamyśle Bożym zabawienie jest owocem nie tylko śmierci krzyżowej Jezusa, ale także całego Jego życie, również pobytu w Nazarecie z Maryją i Józefem. Co więcej jest to zbawienie które zarazem jest darem i zadaniem, które pobudza współpracę zbawionych ludzi. Wśród pierwszych współpracujących i to na pozycji jedynej i niepowtarzalnej znajdują się Maryja oraz Józef. Podobna współpraca dotyczy również rzeczywistości gestów, zdarzeń, trudnych i radosnych ich życia rodzinnego. Maryja i Józef poddani Opatrzności – planowi Bożemu, rozważając zapowiedzi Pisma Świętego. Nie rozumieli Bożego zamysłu, we wspólne przeżywanej nocy wiary – tak pisał Jan Paweł II w Redemptoris Mater. Uznali Bożą  transcendencję i jej tajemnicę. Zaakceptowali ubóstwo. Józef zaakceptował rzeczywisty charakter swojego ojcostwa (Łk 2, 49). Maryja zaakceptowała macierzyństwo (Mt 12, 50).

Święto Świętej Rodziny z Nazaretu po raz pierwszy zostało ustanowione 4 listopada 1684 roku w Kanadzie Novum tego święta wywołało sprzeciw we Francji, która go nie przyjęła i jednocześnie nie pozwoliła na rozpowszechnianie się w innych krajach. Święto zostało na stałe wprowadzone do liturgii przez papieża Leona XIII. W dniu 20 XI 1890 wydał on dekret aprobujący „kult czci zwrócony ku Rodzinie Świętej”. Natomiast w liście Neminem fugit z 14 czerwca 1892 roku Papież Leon XIII wskazał na dobrodziejstwa, jakich można oczekiwać dzięki pobożności i związkom ze Świętą Rodziną a więc: postęp w miłosierdziu, świętość obyczajów, atmosferę pobożności. Leon XIII był pierwszym, który wskazał na małżeństwo jako miejsce uświęcania, uzupełniając wielowiekowy brak spojrzenia na rodzinę, jako na miejsce postępu duchowego i służby w Kościele.

Wykorzystano:

Słownik małżeństwa i rodziny. Warszawa: Wyd. Akademii Teologii Katolickiej; Łomianki, „Fundacja Pomocy Rodzinie” 1999.

Jan Paweł II. Adhortacji Familiaris Consortio. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/adhortacje/familiaris.html.

Jan Paweł II. Redemptoris Mater. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/r_mater_1.html.

Fot. http://www.sxc.hu

Tekst: Ewelina Bal, absolwentka teologii oraz Studiów Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa KUL, doktorantka KUL.

Wartość ludzkiego życia

W XXI wieku życie ludzkie straciło swą nadprzyrodzoną wartość. Coraz częściej pojawiają się głosy, by człowiek sam mógł decydować o swoim życiu – jego początku i końcu. Obserwując współczesny świat, w którym jest wiele zła, wrogości, walk, zabójstw czy działań przeciw życiu takich jak aborcja czy eutanazja, zastanawiamy się jak to wszystko ma się do piątego przykazania. W Dekalogu Bóg mówi wyraźnie „Nie zabijaj”. Współczesny człowieka zapomina, że życie pochodzi od samego Boga, jest Jego obrazem i odbiciem, udziałem w Jego ożywczym tchnieniu. Dlatego tylko Bóg jest jedynym Panem tego życia, człowiek nie może nim rozporządzać.

Kościół katolicki głosi szczególną wartość i nienaruszalność ludzkiego życia. Ojcowie Kościoła, papieże czy teologowie po dziś dzień stają w obronie życia – od chwili poczęcia, aż do naturalnej śmierci. Kościół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na majestat Stwórcy, który jest tego życia Dawcą, ale równocześnie dla dobra człowieka. Wielokrotnie Pismo św. wskazuje na wartość ludzkiego życia, zwłaszcza niewinnego i bezbronnego. Jan Paweł II wielokrotnie przypomniał wiernym, że prawo do życia jest dla człowieka najbardziej podstawowym.

W encyklice Evangelium Vitae czytamy, że życie jest darem Boga, darem najcenniejszym, ponieważ dotyczącym ludzkiej egzystencji i stanowiącym wezwanie do uczestnictwa w życiu samego Boga. „Życie zostaje powierzone człowiekowi jako skarb, którego nie wolno mu roztrwonić, jako talent do wykorzystania. Człowiek musi się z niego rozliczyć przed swoim Panem” (Evangelium Vitae nr 52). Zatem widzimy, że życie jest darem jaki otrzymujemy od Boga. Jesteśmy jego dysponentami i mamy je wykorzystywać zgodnie z wolą Stwórcy. Godzenie w swoje życie czy też życie innych osób jest stawianiem się na miejscu Stwórcy. Jan Paweł II przypominał, że „troska dziecko, jeszcze przed jego narodzeniem, od pierwszych chwil poczęcia, a potem w latach dziecięcych i młodzieńczych jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka” (Familiaris Consortio 26).

Zapominając o Bogu, człowiek konsekwentnie nie postrzega siebie jako kogoś „przedziwnie odmiennego” od innych ziemskich stworzeń. Uznaje, że jest tylko jedną z wielu istot żyjących, organizmem, który osiągnął najwyższy stopień rozwoju. Zamknięty w ciasnym kręgu swojej fizycznej natury, staje się w pewien sposób „rzeczą” i przestaje rozumieć „transcendentny” charakter tego, że „istnieje jako człowiek”. Dlatego nie traktuje już życie jako wspaniałego daru Bożego, który zostaje powierzony jego odpowiedzialności, aby on strzegł go z miłością i „czcił” jako rzeczywistość „świętą”. Życie staje się dla niego po prostu „rzeczą”, którą on uważa za swą wyłączną własność, poddającą się bez reszty jego panowaniu i wszelkim manipulacjom” (Evangelium Vitae nr 22).

Wykorzystano:

Zagórski B. Wartość życie – życie darem Boga (2258-2330). W: Wyznawać wiarę dzisiaj. Katecheza dorosłych. Red. S. Łabendowicz. Wydawnictwo Diecezjalne Sandomierz 1999 s. 606-611.

Wróbel J. Życie – wartość życia. W: Jan Paweł II. Encyklopedia nauczania moralnego. Red. J. Nagórny, K. Jeżyna. Radom: 2005 S. 605-608.

Fot. http://www.sxc.hu

Tekst: Ewelina Bal, absolwentka teologii oraz Studiów Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa KUL, doktorantka KUL.